Eğitim Enstitüsünden (1973) sınıf arkadaşım geçen hafta Konya?yı ziyaret etti. Daha sonra bana aşağıdaki yazıyı göndermiş. Yazısında samimi duygularını dile getirmiş. Konya?nın dışarıdaki yanlış bir imajına maalesef şahit olmuş. Olayı üzülerek anlatıyor.
Bir de Konya?nın hava kirliliğine dikkat çekmiş.
İyi ki şehirde yürüyerek fazla gezme imkânı bulamamış. Yoksa meydanlarda yatan veya sokaklarda gezen besili başıboş (!) köpekleri de mutlaka yazardı.
Üniversiteden emekli İngilizce öğretmeni olan hoca hanımın (kırk yıllık arkadaşımın) Konya ile ilgili izlenimlerini okumaya ne dersiniz? Haydi, okuyalım.
?Sevgili Kardeşim,
Konya`ya geldiğimde beni görmeye geldiğin için, zaman ayırdığın ve beni sevgili, yakışıklı Mesut`la tanıştırdığın için sana çok teşekkür ederim. Seni yeniden görmek ve eski dostları anmak, aramak, konuşmak çok güzeldi kıymetli kardeşim. Çok değerli anılarla ayrıldığım güzeller güzeli Konya`dan İstanbul?a dönerken ve döndükten sonra, hatta oradayken bile beni oraya ulaştırdığı için hep şükrettim.
Hani sen hep yaz derdin ya, al işte sana bir anı: İstanbul?a indikten sonra bir taksiye binip eve giderken yolda taksi şoförüyle aramızda geçen konuşma çok ilginçti. İstanbul?un meşhur trafik sorunu, ulaşım derken Konya`dan geldiğimi söyleyince, önyargı ile sarf edilen bir cümle beni hayretler içinde bıraktı: "Konya`da rahat gezebildiniz mi? Rahatsız etmediler mi?"
....Çok şaşırmıştım, bu da nerden çıktı diye düşünürken bir yandan da asla böyle bir şeyin olmadığını, şehirde ne kadar rahat gezdiğimi ve herkesin bana nasıl yardım ettiğini, o kutsal havanın, oradaki hoşgörü havasını başlatan çok büyük zatların halkı nasıl etkilediğini, herkesin nasıl mutlu ve huzurlu bir gülümsemeyle baktığını, yardım etmek için çabaladığını görüp te etkilenmemek, imrenmemek, sevgili büyüklerimizin emrettiği gibi yaşamanın hayatımızı nasıl güzelleştirdiğini görmemek mümkün değildi.
Hiç bir şey yapmadığınız halde, sizi duaların en güzeliyle uğurlayan sevgili Konya insanını unutmak, sevgiyle anmamak mümkün mü? Son olarak ta, Konya`da sabah ve akşam saatlerindeki hava kirliliğinden başka rahatsız edecek hiç bir şeyin olmadığını söyledim-belediye başkanı beni affetsin ama çare bulacağına inandığım içindi.
Bir kişiden daha özür diliyorum: Konya`ya ilk indiğimde çok yakın olan otelime gidebilmek için, dizimdeki problemden ötürü bir dolmuşa binmemi tavsiye ettiler. Bindim, daha yerleşir yerleşmez önüme baktığımda, daha önceleri hep kartpostal ve resimlerde gördüğüm Yeşil Türbeyi karşımda görünce o kadar heyecanlanıp duygulandım ki, şoförün "hanımefendi siz de burada inin" sesini duymamışım ki, yolcuların ikazı ile apar topar indim ve nerdeyim diye sağıma soluma bakarken, birden para vermeyi unuttuğumu, şoförün de istemediğini, hatırlatmadığını anımsadım.
Ama sonra da orada yaşayanların böyle şeylere asla önem vermediğini,
misafirperverliklerini yaşayarak anladım. Hiç tanımadığınız bir insana, yıllardır tanıyormuş gibi güvenmek, çook eski bir dostmuş gibi sohbet etmek, dertlerine şifa duaları etmek, paylaşmak, mendil satan çocukların bile edepli halleri, cami, müze, türbe görevlilerinin muhteşem tavırları bana ailemden bile sıcak geldi. O nasıl bir edep, nasıl bir samimiyet, nasıl bir yardımseverlik...
Hz. Mevlana, Hz. Şems ve diğer zatlar nasıl bir miras bırakmışlar Konya halkına ve Konya halkı da nasıl sahip çıkmış bu mirasa... Helal olsun. Darısı diğer kentlerimize....?
Mesut (32) benim ?sarı saçlı, mavi gözlü? oğlum. Özel bir çocuk diyeceğim ama kendisi duysa ?Çocuk değil abiyim? der.
