Kırk gün oldu bir Elif?i yazamadım. Elif?imizi demek istedim. Gören görmeyen de ?Elif?i görse mertek sanır? sözünü benim için söylenmiş sayacak! Hâlbuki kırk gündür Elif?i görüyorum. Yazamıyorum! Gerçi benim gördüğüm Elif bir ?Bal Damlası?.
Önce Elif hakkında edebi bir yazı yazayım dedim. Sonra vazgeçtim. Edebiyat bizim Elif?i anlatmakta yetersiz kalabilir diye düşündüm! Edebi türler de tam tasvir edemeyebilir. Şu düştüğüm aczi yete bir bakar mısınız?
Elif nedir sizce? Bal damlası mı? Dikensiz gül bahçesi mi? Hayatın amacı mı? Hayatın amacı ne ola ki? Cevabınızı tahmin edebiliyorum. Hayatın amacı mutluluk idi. Değil mi?
Daha fazla uzatmayayım. Ben bile sabırsızlandım. Doğrudan yazayım. Kızımın Elif adını verdikleri dünya tatlısı bir bebeği oldu. Yani artık torun sahibiyim.
Torun deyip geçmeyelim. Hemen gelir gelmez herkese birer rütbe verdi. Bir anda herkes kendine uygun rütbeleri benimsedi. Anne, Baba, Babaanne, Büyük Baba, Anneanne, Dede, Amca, Dayı gibi unvanlar aileyi taallukatta sahiplerini buldular.
Kızımı sevmek çok kolaydı. Anamın adı, ağzımın tadı deyip bütün duygumu ifade edebiliyordum. Ama buna ifade edecek kelime bulamıyorum. Nar tanesi, bal damlası, gül bahçesi ne desem sanki eksik kalıyor. En iyisi şimdilik Elif diyeyim de Be demeyeyim.
Önceki yazılarımda zaman zaman Amerikalıların bir sözünü hatırlatmaya çalışırdım. Neydi o söz? ?Biz bu vatanı atalarımızdan miras değil, torunlarımızdan emanet aldık?. Bu sözden çıkarılması gereken mesajları sıralamaya çalışalım. Torunlarını düşünenler vatanlarına sahip çıkmalıdırlar. Sahip çıkmak da yetmez ya gözleri gibi korumalıdırlar. Korumakta yetmez, ya vatanlarını ihya etmelidirler.
Gerçekten torun sahibi olduktan sonra, bu Amerikan sözünü daha sık duyacağınıza garanti veririm. Amerikan sözünü bir kenara bırakalım. Sizlere sorayım. Torunlarınızdan dua mı beddua mı beklersiniz? Elbette dua.
Dua bekleyeceksek onlara zengin, güçlü, kalkınmış bir Büyük Türkiye bırakmamız gerekmez mi? Şimdi diyeceksiniz bizim torunlarımız helal süt emmişlerdir. Fakir, kalkınmamış, küçük bir Türkiye bıraksak bile bizlere dua ederler! Acaba?
Abartı bir tarafa inanıyorum ki her Türk vatandaşı Türkiye?nin güçlenmesi yolunda elinden geleni yapıyordur. Yapmıyorlarsa zaten vebal altındadırlar.
Çevrenize bakınız. Göreceksiniz ki ihtiyar diyeceğiniz büyüklerimiz sabah erkenden işlerinin başına geçerler. Neden? Mesele ülkenin geleceği, yani çocuklar ve torunlar.
Örnek verelim. Konya?mızda bir Fabrikanın büyük hissedarlarından merhum İbrahim amca vardı. Zaten iş yerinde rahmetlik olmuştu. Her sabah erkenden iş yerine gider. Aslında kurulu bir düzen var. Kendisi olmasa da sistem çalışıyor.
Dahası maddi hiçbir sıkıntısı olmadığı gibi sadece çocuklarına değil torunlarına bile bir ömür yetecek servet sahibiydi. Hayattayken eşi her sabah aynı uyarıyı yaparmış. Erkenden ne işin var. Bırak çalışanlar iş yerini açsınlar dermiş. Ama onun cevabı her zaman ?Torunlar var. Torunlar? olurmuş. Yani torunları da düşünmeliyiz dermiş. Allah rahmet eylesin ama torunlar diyen, tek örnek şüphesiz o değildir.
Görgüsüzlük yapıp kendimi şımarttığım bu yazımdan dolayı kızmadınız değil mi? Hemen bir duygu sömürüsü yapayım. Şimdi 30 yaşında olan Beyaz Lalemiz Mesut?tan torun sahibi olmayacağımıza göre en azından onun Dayı olduğunu sizlerle paylaşalım dedim.
Yoksa kendim DEDE olduğumu falan değil!
Darısı sizlere. Allah herkese sağlıklı çocuklar, torunlar nasip etsin. Sürçü lisan ettimse af ola.
