Eski yazılarımdan birisinin başlığı ?Bir yastıkta 60 yıl? idi. O yazımda annem ve babamın 60 yıllık ortak hayatından bahsediyordum. Hatta kardeşlerimle beraber bir kutlama yapalım diye planlamıştık.
İki hafta önce Toprakkale Belediye Başkanı olan kardeşim Sedat Şanal aradı. Osmaniye?ye ne zaman geleceğimi sordu. Ben de 22 Kasımda Çukurova Üniversitesinde bir işim olduğunu, oradan da Osmaniye?ye geçeceğimi söyledim.
Gerçekten hani derler ya ?Sılayı Rahim? insana ferahlık verir diye bizde öyle yaptık. Adana?ya kadar gittikten sonra Osmaniye?ye gitmemek olur mu? Ha, bu arada kardeşimin Osmaniye?ye ne zaman geleceğimi niçin sorduğunu da öğrendim.
Niyeti yukarıda bahsettiğim 60.yıl kutlamasını akrabayı taallukatla birlikte yapmak imiş. Biz kendi programımıza göre Adana?ya gittik. Tabi oradan da Osmaniye?ye geçtik.
Eyvah Osmaniye dedim! Hâlbuki Osmanköy diyecektim, değil mi? Yok yine de hızlı gelişmesi ile iddialı bir şehir olan Osmaniye?ye öyle köy falan demeyeyim.
Hafta sonunda akşam kardeşimle birlikte Toprakkale?ye gittik. Emmioğullarından birinin oğlunun hayırlı bir işi varmış. Belediyenin salonunda söz kesme törenine katıldık. Halen hayatta olan en büyük emmimiz, Hanifi (90) emmi torununa yüzük taktı.
O törende yıllardır görüşmediğimiz akraba ve arkadaşlarla görüştük. Zaman insanları ne kadar değiştiriyor. Yaşıtım olanlar çoktan emekli olmuşlar. Hayatın çilesi yüzlerine değişik yansımış gibi gördüm. Tabi onların benimle ilgili izlenimleri nasıl oldu bilemiyorum!
Gelelim kutlama yemeğine. Bizimkiler Osmaniye?ye girişte bir lokantayla anlaşmışlar. Bana da annem ile babamı gezmeye gitme bahanesiyle lokantaya getirme görevi düştü. Pazar öğleden sonra saat 15.30 gibi istenilen yere gittik.
Babam ve anneme sürpriz oldu. Lokantaya vardığımızda soyadı Şanal olan en az 60?70 kişi oradaydı. Osmaniye ve Toprakkale?de olan emmioğulları gelmişlerdi. Tabi uzak şehirlerde olanlar, ulaşılamayanlar, mazereti olanlar gelememişlerdi. Aslında kutlamanın da fazla abartılı olmasını istememiştik!
Sizce neden böyle ballandıra ballandıra anlatmaya çalışıyorum? Belki de her ailede buna benzer faaliyetler vardır! Sanki ilk defa biz yapıyormuşuz gibi havalara girmiş olmayayım! Elbette değil. Kimilerine böyle bir şey nasip olmuyor. Düşünelim çok genç yaşta annesini babasını yitirenleri. Tabiî ki takdiri ilahi olduğuna inanıyoruz. Kader kısmet diyoruz.
İşte onun için bu ailevi faaliyeti sizlerle paylaşıyoruz. Yani varlığımızın, sağlığımızın, birlik ve beraberliğimizin kıymetini bilelim. Çeşitli bahanelerle bir araya gelmeye çalışalım.
Bakınız bu kutlamada 25?30 yıldır görüşmediğimiz emmioğullarıyla, onların çocuklarıyla görüşme fırsatı buldum. Uzun zaman aralığı beraberinde yabancılaşmayı getiriyor.
Öyle ya ben Osmaniye?den ayrılalı ve ?goca Gonyalı? olalı 34 sene olmuş! Yani ben ayrıldığımda doğanlar şimdi 34 yaşındalar. Hısım akrabalarla yabancılaşmayı önlemek için daha sık görüşmek gerekecek.
Annem ile babamın ne düşündüklerinden bahsetmedim. Onlar hallerine şükür ediyorlardı. Kutlamanın heyecanını biraz şaşkınlıkla yaşıyorlardı. Birde ifade edemedikleri bir eksiklik hissediyorlardı.
Sanki yemeğe katılamayan bir evlat ve birkaç torunun yokluğunu kalplerinde duyuyorlardı. Kim bilir onlarda 70.yıl kutlamasına inşallah mazeretleri olmazda katılırlar!
Sonuç olarak 60.yıl bahanesiyle bir araya gelmemizden çok mutluluk duydum. İnanıyorum ki sizlerde benzeri faaliyetlerde bulunuyorsunuzdur. Eğer günlük hayat kavgasından hısım, akraba, aile, eş dost bağlarını güçlendirmeye zaman bulamıyorsanız çok şey kaybediyorsunuzdur! Kaybınız olmasın istiyorsanız ilk adımı siz atın!
