Gerçek gündemi takip etmek ne kadar zorlaştı. Daha bir konu tartışılmadan başka bir olay ortaya çıkıyor. Genel ve yerel basında bütün güncel meseleler tartışılıyor. Aman Allah?ım, ne yorumlar, ne yorumlar yapılıyor. Gören görmeyen de Türkiye?de yolun sonuna gelindi zannedecek!
Güncel meseleleri meşhur yorumculara ve politikacılara bırakalım. Nasıl olsa bu münazaraları izleyen büyük jüri yani, halk kendi geleceği ile ilgili en iyi kararı verir.
Biz günceli bırakıp geleceği konuşsak nasıl olur? Ülkenin geleceği günlük sorunların tozundan dumanından görünmüyor diyemezsiniz! Her halükarda hayat devam ediyor mantığı ve umuduyla düşünmemiz lazım. Özellikle de günümüz gençliğini aklımızdan çıkarmamalıyız.
Malum gelecek diyorsak gençlik de demeliyiz. Sahi gençlik ne durumda? Genç dediysek büyükler nazarında daha onlar çocuktur! Öyleyse çocuklar ne durumda?
Çocuklarımızın yetişmesinde anne baba olarak bizler en önemli rolü oynuyoruz. Diyelim ki elimizden geleni yapıyoruz. Ya çevre, okul, öğretmenler, basın, eğitim sistemi, sivil toplum kuruluşları? Gençlerin yetişmesinde aile dışındaki etkenleri elbette göz ardı edemeyiz!
İşte burada devletin sorumluluğu devreye girmelidir. Uygulanacak Milli Eğitim ve Kültür politikaları ile gençleri Milli şuurla teçhiz etmek devlete düşer. Hadi tamamen devlet demeyelim ama herkese düşer.
?Kindar? veya ?biat eden? değil okuyan, araştıran, düşünen ve sorgulayan gençlik. Çağı yakalarken kendi Milli Benliğini es geçmeyen bir gençlik. Var mı böyle bir gençlik? Türkiye?de böyle nesiller yetiştirilmekte midir?
Böyle bir gençlik yetişmiyorsa bunun ayıbı mevcut ekâbirlere düşer. Ekâbiri negatif anlamda kullanmadık. Mevcut fikir adamlarımızı, öğretmenlerimizi, üniversite hocalarımızı, akil insanları kast ettik. Akil derken de tabii ki konu mankeni(!)olan kimse olarak düşünmedik. Gerçekten akil, topluma yön veren önder insanları kast ettik.
Geçmişe bir bakalım mı? Osmanlının son yılları ve Türkiye Cumhuriyetinin ilk yıllarına gidelim. Korkmayın bugünün yanlışını 1800?lerin son yıllarından veya 1900?lerin ilk yıllarından örnekler vererek haklı çıkarmaya çalışmayacağız!
Aksine o yıllarda Osmanlıyı kurtarmaya çalışanların yaşlarını düşünün! Hepsi genç! Askeri, edebiyatçısı, şairi, devlet adamları hemen hemen tamamı en fazla 30?lu yaşlardadır. En kolayından iki örnek verelim. Ömer Seyfettin (1884?1920) ve Ziya Gökalp (1876?1924) kısa ömürlerinde ne müthiş eserler vermişlerdir.
Kurtuluş savaşı ve Türkiye Cumhuriyetinin kuruluş yıllarına bakalım. Yine 1. Dünya ve diğer savaşların yok edemediği genç nesiller, kendi milletlerini yeni bir devlet yapısı içinde kurtarmışlardır.
Sadece kurtarmakla kalmayıp akla ve bilime dayanan bir cumhuriyet de kurmuşlardır. Aslında genç önderler ışığında millet kendi kendini kurtarmıştır. Herkesin bildiği gibi çok somut işler yapılmıştır.
Daha sonra mı? ?Atam sen kalkta ben yatam? slogan devri başlamıştır. Burada neyi eleştiriyoruz? Rehavet devrini eleştiriyoruz. Gençliğe birkaç Atatürk şiiri veya birkaç Vatan, Millet, Sakarya şiiri ezberletirsek görevimizi yapmış oluruz düşüncesini eleştiriyoruz.
Gerçek hayata baktığınızda slogan atmayı Atatürkçülük, güzel şiir okumayı Milliyetçilik, Cumhuriyet türküsü söylemeyi Çağdaşlık zanneden bir nesil görürüz!
Eski yazılarımızda sıkça tekrarladığımız bir konuyu tekrar edelim. Başkaları ağabeyler, ablalar, evler, yurtlar, burslar, okullar, üniversiteler vasıtasıyla ülkenin gelecek nesillerini kendilerine göre şekillendirirken diğer kesimler ne yapıyorlardı?
Yine de ben çok umutluyum. Zararın neresinden dönülse kârdır. Artık Atatürkçüyüm, Milliyetçi Muhafazakârım, Cumhuriyetçiyim diyenler de rehavetten kurtulup gereğini yapmalıdırlar. Yani Türk Gençliğine sahip çıkmalılar.
