Kardeş kavgaları söz konusu olduğunda aileler dehşete kapılmamalıdırlar. Çünkü kardeş kavgasının olmadığı ev yok gibidir. ``Kardeş, kardeşi bıçaklar, yar başında kucaklar`` atasözünde kardeşlerin hem birbirlerini sevdikleri, hem de çekemedikleri ifade edilmektedir. Kardeşler, hem birbirlerine bağlıdırlar hem de karşıdırlar. Dışarıda birbirlerini koruyan kardeşler evde kavgaya tutuşabilirler. Kardeşler arasındaki kavgaların, çekişmelerin birçoğu da ana babanın dikkatini daha çok çekmek istediklerindendir. Çoğu zaman ana baba, haklıyı-haksızı ayıralım diye araya girer; hâlbuki onlar, araya girdikçe işler çıkmaza sürüklenmektedir. Çünkü kimin kime vurduğunun, hakaret ettiğinin, hangisinin haklı olduğunun anlaşılması kolay değildir. Bu bakımdan, araya girilmeden, anlaşmazlığı kendi aralarında çözmeleri gerektiği söz ve davranışlarla kardeşlere anlatılmalıdır. Kızgınlık ve ümitsizliğe kapılmadan çocukların problemlerini kendilerinin çözmelerine fırsat verilmelidir. Anne babaların kavgadan sonra ``hakemlik`` pozisyonuna girmektense, kavganın sebeplerini öğrenerek tedbirleri baştan alıp gereksiz sürtüşmelerin önüne geçmeleri, tarafsızca soruna yaklaşmaları ve adaletli davranmaları gerekmektedir.Ebeveynlerin çocukları ile ilişkilerinde dikkat edilecek bir diğer husus, çocuklara sevgi ve ilgi gösterirken adaletli ve dengeli davranmaktır. Bazen ilk çocuk, bazen son çocuk, bazen sakin görünümlü olan, bazen kızlardan sonra dünyaya gelen erkek çocuk veya erkeklerden sonra gelen kız çocuk, bazen de fiziksel olarak zayıf çocuk anne babanın ilgisini çekmede ayrıcalıklı davranma vesilesi olabilir. Bu durum kardeşler arasında nefret duygusunun oluşmasına neden olacağından çok önemlidir. Ayrıca ailesinde hep avantajlı konumda olan çocuklar sosyal yaşamlarında ve arkadaşlık ilişkilerinde çeşitli uyum sorunları ve psikolojik sorunlar yaşarlar. İlişkilerinde bazen bencil bazen de içe kapanıklık sergilerler.Toplumumuzda ailelerin çocukları ile ilgili cinsiyet tercihleri de üzerinde durulması gereken bir konudur. Ebeveynlerin doğumda erkek çocuk tercihi ve erkek çocuklara toleranslı davranmaları, kız ve erkek çocuklarına farklı muamelede bulunmaları hâlâ yaşayan bir gelenektir. Toplumsal değişim, modernleşme, kentleşme ve eğitim düzeyinin yükselmesi ile beraber bu durum değişse de halâ günlük yaşamda ve miras paylaşımında erkek çocukların lehine olan tutumlar sergilenmektedir. Oysa her çocuğun ailede bir değerinin ve yerinin olduğu bilinerek çocuklar arasında adaleti sağlama konusunda hassas olmak gerekir. Evlatları arasında ayrımcılık yapan aileler aile huzurlarını bozduklarını ve çocuklarına kötülük yaptıklarını unutmamalıdır.Anne baba çocukları arasında her koşulda eşitlik sağlayamayabilir. Mutlak bir eşitlik yerine hakça davranmaya dikkat edilmeli, eğer birine daha fazla ilgi gösterme zorunluluğu varsa bu, diğer çocukta daha az sevildiği duygusunu uyandırmayacak biçimde yapılmalıdır. Aileler çocuklarına bir kardeşe sahip olmanın kazançlarını göstererek, aralarındaki dayanışmayı geliştirerek yaklaşırlarsa onların mutluluğu açısından daha faydalı olacaktır.Çocukların hepsine, aile içinde önemli oldukları gösterilmeli ve bu duygu yaşatılmalıdır. Ebeveynler, kardeşler arası ilişkilerde uzlaştırıcı olmalı, taraf olmamalıdır. Kardeşlerin, birbirlerini şikâyet etmelerine fırsat verilmemeli, sorumlulukları birbirlerine yüklenmemelidir. (Netten. sakaryamuftulugu.gov.tr)
