İlk öğretmenliğe Artvin Erkek Öğretmen lisesinde başlamıştım. Yıl 1976 aylardan Aralık idi. Osmaniye nere, Artvin nere? Gözümde çok büyümüştü. Artvin sağ sol çekişmesinin yaşandığı yıllarda sol olarak biliniyordu. Hem de Rusya?nın hemen burnunun dibinde bir yerdi. Dolayısıyla küçük Moskova?da denebilirdi.
Şansıma işte! En son kurayı ben çekmiştim. Yani bana kalan şehre gitmekten başka bir çarem yoktu. Osmaniye?den çıktık yola. İlk durak Ankara, oradan ver elini Artvin. Karadeniz yolu git git bitmez. Bir de yollar tabii ki şimdiki gibi değildi. Yollar dar. Dahası Karadeniz sahil yolundan ayrılıp Artvin?e doğru giderken yollar toprak, yani bildiğiniz dağ yolu!
Ama hiç unutmam otobüs nerede dursa, her defasında mutlaka hamsi yemiştim. Ankara?dan herhalde aşağı yukarı 18 veya 20 saat sürüyordu. Neyse Artvin?e vardıktan sonra tabi doğru okula gittik. Orta yaşlı bir müdürümüz vardı. Hemen göreve başlamış olduk.
Meslektaşlarımızla tanışınca gördüm ki 22 civarında yeni mezun genç birkaç tanede üç beş yıllık öğretmenler vardı. En tecrübeli olan kişi ise müdürümüzdü. O da herhalde daha 8?10 yıllık bir tecrübeye sahipti.
Bütün genç hocaların ortak yönü ise merhum Ayvaz Gökdemir?in Öğretmen Okulları Genel Müdürlüğü yaptığı dönemlerde mezun olmalarıydı. Yani sağ sol çatışması yaşandığı dönemde kendilerini bir kadro hareketi(!) olarak gören Ülkücü görüşe bağlı öğretmenler.
Belki de orada ahengi bozan birkaç sol görüşlü bir de Merkez Sağ düşünceye sahip kişi olarak ben vardım.
Okuldan da bahsedeyim. Okulumuz Çoruh vadisinde hemen Çoruh Irmağının yanındaydı. Artvin ise tepede kurulmuş, o zaman 10 bin nüfuslu küçük bir şehirdi. Okulun hemen bitişiğinde Rusya?nın kurduğu sunta vesaire üreten bir bir ağaç fabrikası vardı. Okulumuz kapalı spor salonu, laboratuvarları ve modern bir telefon santralı ile güzel bir okuldu.
Neden olanları ayrıntılı yazıyorum? Çünkü o bahsettiğim şeylerin hiç birisi 1980 yılında göreve başladığım Selçuk Yüksek Öğretmen okulunda yoktu! Varsa bile aynı kalitede, aynı muazzamlıkta değildi!
Sonra ne mi oldu? Bir gün okulda öğrenci olayları başladı. Okulu tahrip etmeye başladılar. Camlar çerçeveler yerlere indirildi. Yaktılar, yıktılar. Genç öğretmenlerin bazılarına göre komünist militan öğrenciler şehir merkezinden de destek alarak olay çıkarmışlardı!
O güzelim okul savaş yerine dönmüştü. Bazı öğretmenler ve öğrenciler yaralanmışlardı. Polis ve Jandarma duruma el koydu. Okul misafirhanesinde kalan bizler ve yatılı öğrenciler bu olaylardan çok etkilenmiştik.
Okul tatil edildi. Ama bizler okulda kalmaya devam ettik. Şubat tatiline kadar orada kaldık. Sonra ver elini memleket, yani Osmaniye. Bu sefer hiç unutmam kar kış nedeniyle aynı yol Ankara?ya kadar 24 saatten fazla sürdü. Ankara Osmaniye arası ise yine aynı nedenlerle 16 saat sürmüştü!
Herkes memleketlerinde iken bir haber geldi. Bütün öğretmenler Kars Susuz Öğretmen Okuluna atanmışlardı. Okul kapatılmış. Okula Askeri birlik yerleştirilmişti. İşin ilginç yanı Susuz Öğretmen Okulu da kapalıydı. Ne zaman açılacağı da belli değildi!
Her gün birkaç kişinin siyasi amaçlı öldürüldüğü bir dönemde bize memleketimizde çalışmaktan başka bir yol kalmamıştı. Bizde o dönemin şartlarında Osmaniye Lisesine tayin olmak istedik. Atamamız yapıldı. 1977 Mart ayında Osmaniye (Atatürk) lisesinde göreve başladık.
O kadar da kolay olmadı tabii ki! Burada merhum Adana eski Milletvekili ve Bakan Selahattin Kılıç?a rahmet okumam gerek. Allah rahmet eylesin.
Niçin bunları yazma ihtiyacı duyduk? O günlerle günümüzü kıyaslamak isteyenlere bir veri olsun diye. O zamanda umutsuz değildik, şimdi de değiliz. Geçmişteki çatışmalar bile ülkemizin gelişmesine engel olamadı. Kaldı ki günlük çekişmeler, gelecek milli hedeflere engel olsun. Çok şükür ki Ülkemiz Büyük Türkiye yolunda ilerliyor.
