Gün geçmiyor ki şehit haberleri gelmesin! Basından çetele tutulur gibi şehit haberlerini izlemek insanın moralini bozuyor. Moral kelimesi pek hafif kalır. İnsan yıkılıyor. Sadece yıkılmak değil hayıflanıyor. Empati yapıyor. Sahi sizler hiç empati yaptınız mı? Allah korusun hiç kendi canınızdan birisinin şehit olmasını hayal ettiniz mi? Yani duygudaşlık yaparak kendinizi şehit yakınları yerine koydunuz mu?
Yazıya çok hissi başladım. Ama nasıl duygusal başlamayalım ki? Daha dün yine bizim Osmaniye?nin yaylasında bir Mehmetçiğimiz şehit oldu! Osmaniye?nin sadece son iki ayda verdiği şehit herhalde onu buldu! Osmaniye aslında ülkemizin diğer köşeleri gibi bu acılara alışkındır. Mesela Osmaniyeli merhum Ruhi Kılıçkıran (1946-1968) Üniversite öğrencisi iken komünist bölücüler tarafından 22 yaşında şehit edilmişti.
Milliyetçi camianın verdiği ilk şehit olarak bilinen merhumun yaşına bakın, bir de şehit Mehmetçiklerimizin ve Polislerimizin yaşlarına bakın. Bu durumda insan mecburen duygusal yazmak zorunda kalıyor. Belki sizler de benim gibi ?durmak yok, oynamaya, eğlenmeye devam? dercesine yayınlanan televizyon programlarını eleştiriyorsunuzdur! Daha vahimi ise 1 Kasım erken seçimlerine hazırlanan bazı siyasilerimizin konuşmaları!
Ne mi konuşuyorlar? En ilginç konuşmalar 13 senedir ülkeyi idare eden Siyasi İrade mensuplarından geliyor! Konuşmaları sizler de yaygın basından izliyorsunuzdur. Konuşmaların içeriğinden çok başka bir şeye dikkatinizi çekmek istiyorum. En son 2002 Genel Seçimleri öncesi İktidar adayı iki partinin Genel Başkanlarını televizyonlarda açık oturumda izlemiştik! Sonra? O günden bugüne İktidar ve Muhalefet partilerinin genel başkanlarını ülke sorunlarını tartışırken görmüyoruz!
Yoksa bizim demokrasi anlayışımızda mı bir aksaklık var? Ki bu mümkün değil! Bize söylendiğine göre bizde ?İleri Demokrasi? varmış! Hâlbuki bırakın ileri geriyi normal demokrasilerde İktidar ve Muhalefet liderleri televizyonlarda ülke meselelerini tartışıyorlar. Bu Amerika?da da böyle herhangi bir Avrupa ülkesinde de böyledir! Vatandaşlar olarak liderlerin artı ve eksilerini nasıl mukayese edeceğiz?
O ne yahu? Sorgulamaya başladık. Demek ki ilk paragraftaki duygusallıktan, hüzünden çıkıp aklımıza geri döndük. Öyle ya aklımızı kullanıp düşünmeye başlayınca şehitlerimize yüreğimizin sızlamasına rağmen insan sorguluyor. Neden şehitler geliyor? 2002 yılında terör bitme noktasında değil miydi? Mantıklı olmalıyız. Bir de son bir iki aya bakalım. Terör hangi boyuta gelmiş?
2002 den 2015 yılına kadar bizlere siyasilerimiz ?İstikrar? kelimesinin anlam ve önemini anlatıp durdular! Gelinen noktada insan sormadan edemiyor. Acaba ?İstikrar? kelimesi toplumu narkozlamak için mi kullanıldı? Aslında eski komünist sistemin bir iddiası vardı. ?Din afyondur? dedikleri iddia edilirdi. Yani milleti Din-İman edebiyatı ile uyutmak gibi bir şey. Başka bir deyişle ?Vatandaşa Din-İman, kendilerine Han-Hamam? anlayışı! Dini-İmanı karıştırmadan düşünmeye, sorgulamaya devam edelim mi?
Yoksa devam etmesek mi? Şimdi devam edersek özgür basının (!) durumundan da bahsetmek zorunda kalırız. Eleştirel yazılarıyla maruf Ahmet Hakan?ın başına gelenler malum! Onun başına gelenler yani yediği dayak bana şu sözleri hatırlattı!
?Kim ki ahvale ederse tariz, sürülür ağzına bal susturulur
Durmazsa ederse ısrar, dürülür defteri kan kusturulur!?
La Edri
Artık bu sözden sonra yazıya nokta koymalıyız. Nokta da koysak, virgül de koysak gerçek gündemi vatandaşlar olarak bizler yaşıyoruz. Terör, yolsuzluk, yoksulluk, yasaklar, kumpaslar, bilhassa Türk Ordusuna yapılan kumpas insanın aklından hiç çıkar mı? Dikkatinizi çekmiştir. Ekonominin kötü gidişatından bahsetmedik! Gerek de yok. Nasıl olsa vatandaşlar olarak son sözü 1 Kasımda söyleyeceğiz!
