?Günlerden bir gün, köylerden birinde, bir adamın eşeği kör kuyulardan birinin içine düşmüş. Niye düşer, nasıl düşer diye sormayın. Eşek bu, düşmüş işte.
Hayvancık saatlerce acı içinde kıvranmış, anırmış, sesini duyurmaya çalışmış. Derken eşeğin sahibi gelmiş kuyunun başına.
Bakmış zavallı eşek kuyunun dibinde melül mahzun bakınıyor. Üstelik de yaralı. Bir hal çaresi düşünürken bir koşu gidip köylüleri yardıma çağırmak gelmiş aklına.
Ne yapsak, ne etsek de şu eşeği kuyudan çıkarsak derken, bakmışlar ki hayvan zaten yaralı, belki de kırık çıkığı da var, çok acı çektiği de belli, artık kurtarılsa da işe yaramaz düşüncesiyle çıkarmaktan vazgeçmişler ve üzerini toprakla doldurmaya karar vermişler. Herkes eline geçirebildiği ne varsa başlamışlar kuyuyu toprakla doldurmaya.
Zavallı hayvan, üzerine gelen toprakları her seferinde silkinerek üzerinden atmış. Onlar yukarıdan atmış, eşek silkelenerek her defasında toprağı altına almış.
Derken, ayaklarının altına aldığı toprak sayesinde her defasında biraz daha yükselmiş ve giderek yukarıya çıkmaya başlamış eşek. Köylüler de şaşırmışlar hayvanın giderek yükselmesine. Onlar atmış eşek yükselmiş derken neticede hayvan yukarıya çıkmayı başarmış.?
Kıssadan hisse türü bu eşek hikâyesini emekli bir öğretmen arkadaşım göndermiş. Göndermiş diyorum, çünkü ta 2007 den itibaren gelen maillerimi gözden geçirirken buldum. Hayata karşı direncin tipik örneği bir hikâye gibi geldi.
Gerçek hayatta da böyle değil midir? İnsanlar ne eziyetler çekerler. Hatta en yakınlarından bile iyilik adına işkence görürler. İşkence dediysek yanlış anlaşılmasın. İşkencenin illa fiziki olması da gerekmez. Hayatı bazen bir ömür boyu zehir eden, ancak iyilik adına yapıldığı söylenen davranışlar!
Basit bir örnek verelim. Siz örneği kendi dünyanızda kendinize göre uyarlayın. Mesela çocuklarını çok korumacı yetiştiren anne babaları düşünelim. Anne babalar çocuklarına güvendiklerini(!) söylerler.
Ama etrafa güvenemedikleri için çocuklarını cendereye sokarlar. Aslında iyilik adına yapılan bu işler ta küçüklükten başlar. Çocuklara zorla yemek yedirme seanslarını hatırlayın. Ya da zorla uyutma mücadelelerini düşünün. Hepsi o küçücük çocuğun iyiliği içindir!
Belki de, hayata direnç gösterme anlayışı ta bebeklikten itibaren ortaya çıkmaktadır. Tok olmasına rağmen az yedin diyerek zorla yemek yedirmeye çalışan anne, baba, dede ve ninelere direnç göstermekle aslında mücadeleyi de öğrenmeye başlar insan.
Haydi, geçelim iyilik adına yapılan, art niyetsiz diyebileceğimiz bu tür davranışları. Ya insanın insana yaptıklarına ne diyeceğiz? Yok, savaş gibi konuları kast etmiyoruz. Bu yazımızda insanlığın karşılaştığı genel ıstıraplardan bahsetmiyoruz. Günlük hayatımızda çektiğimiz sıkıntılardan bahsediyoruz.
Somutlaştırmak ve genellemek istemiyoruz ama yine de şöyle bir etrafımızdaki insanları gözlemleyelim. Kardeşlere, meslektaşlara, idarecilere, patronlara bakalım. Eksik oldu. Eşleri ve ebeveynleri de unutmayalım.
Onlardan zarar gördüğümüz durumlar olmuştur. O durumlarda hakkımızı savunmak ve mücadele etmek elbette birinci görevimizdir. Hayat zaten başlı başına bir mücadele değil midir? Mücadelede ise önemli olan umudu yitirmemektir.
Maalesef, hayat bazen bizim de üzerimize abanır. Üstümüzü toz toprakla örtmeye çalışanlar çok olur. Bunlarla baş etmenin tek yolu sızlanmak değildir. Aksine, düşünüp silkinmek ve mücadele etmektir. Aydınlığa çıkmaya çabalamaktır.
Kör kuyuda olsak bile!
