Çocuk olmak ne zordur, değil mi? Hayata gözünü açar açmaz, meraklı akrabayı taallukat hayırlı olsun bahanesiyle çocuğu incelemeye alırlar. Henüz hiç bir şeyin farkında olmayan,ailenin yeni üyesi sınavlara tabii tutulmaya başlar.?İyilik? adına işkence görmeye daha küçük yaşta muhatap olurlar. İşkence kelimesi çok mu ağır oldu, eziyet çekmeye diye hafifletelim. Eziyete bir örnek, çocuğun iştahı yoktur veya karnı toktur ama yinede büyükleri tarafından yemek yemeye zorlanır. Aile büyükleriyle ilk kavga böyle başlar. Çocuk hakkında ilk kuşkular, dedikodular da o dönemde su yüzüne çıkar. Ailenin anlayışı doğrultusunda çocuğun iştahı açılsın diye ya hocaya, ya da doktora gidilir. Aslında çocuk bir ?şahsiyet? olduğunu ispatlamaya çalışmaktadır.Okul çağına gelinceye kadar anne-baba ve ailenin diğer fertleriyle mücadele içinde olan çocuğun karşısında artık öğretmenler ve arkadaşları vardır. Birde sistemin getirdiği bir ?maraton? yarışına girmek zorundadır. Aile içerisinde anlatıldığına göre falanca komşunun çocuğu derece yaparak Fen Lisesine girmiştir Diğer komşunun çocuğu ise Anadolu lisesine kayıt yaptırmaya hak kazanmıştır. Dolaylı olarak çocuklarına psikolojik baskı uygulamaya başlamış ola aileler, kendilerini de sıkıntıya sokarlar. Hele başkalarıyla kendi çocuklarını mukayese eden aileleler yok mu, onlar tam umutsuz vaka.Aslında hayat bir sınav silsilesi, sınavdan kurtuluş yok. Onun için çocuklarımızı hayata hazırlarken bu düşünceyi aklımızdan çıkarmamalıyız. Hayatta hiçbir yenilgi dünyanın sonu değildir. Çocuklarımızı tanımak ve onlara güvenmek birinci görevimiz olmalıdır. ?Güvenmek sevmekten daha önce gelir? sözünü unutmayalım. Çocuğumuzu tabii ki seveceğiz ama onlara güveneceğizde. Güveneceğiz derken onları tamamen başıboş bırakacağız anlamında değil. Hani askerlerin bir sözü var ?Güvenmek kontrole engel değildir.?diye.Buraya nerden geldik? Neler yazmaya uğraşıyorum? Konu mu yok. ?Velev ki türban siyasi simge?? sözüyle alevlenen tartışma, büyük hukuk devletine yakışır şekilde karşılık gördü. Türban veya başörtüsü değil, vatandaş hiç değil SİYASİ SİMGECİLER kaybetti!Yukarıdaki konuyu yazmayı planlarken, lise 3. sınıfa geçen oğlum ?baba bu OKS(Orta Öğretim Kurumları Öğrenci Seçme Sınavı) ile ilgili yaz? dedi. Sınav derdi ne kadar önemli ki, Uğur?um ?yarış atı? konumuna düşürülen çocuklarımızı görmemizi istiyor gibiydi. Eğitim Fakültesi 4. sınıfa geçen kızım ise bölümden bu yıl mezun olanların törenlerinde gördüğü mutluluğu yansıtmam taraftarıydı. Gerçekten sistemin getirdiği sınavları başarıyla geçip, diploma hak edip hayata atılmak eski öğrencilerimiz, taze meslektaşlarımız için bir milat olmalıydı. Fakülte diploması ömür boyu sürecek eğitimin sadece önemli taşlarından birisi veya şöyle diyelim verilen mücadelelerin tatlı meyvelerinden birisi olarak kabul edilmeli.Sonuç olarak milletin gündeminde sınavlar, mezuniyetler, geçim sıkıntısı, işsizlik gibi sorunlar varken, ülkemizi yönetenleri sorgulayalım.Bizi yönetenler toplumun her kesimiyle, her kurumuyla kavga etmek zorunda mıdırlar? Siyasi iradenin görevi sorunlar çıkarmak mı, sorunları çözmek mi olmalıdır? Çocuklarımız, gençlerimiz ve onların geçim derdindeki anne-babaları siyasetçilerden çözüm beklemekteler. Ülke yönetimini elinde bulunduranlar, sizlerden beklentimiz, bizleri BÜYÜK TÜRKİYE hedefine götürmeniz, ikide bir KIŞLA veya MAHKEME DUVARINA toslamanız değil. Lütfen karaya oturan acemi kaptan gibi ?ne yapalım deniz bitti!? diye ?mağdur? rolü oynamayınız! Bu sefer vatandaşlar inanmaz! (Bu arada aklıma geldi, mahdumun GEMİCİĞİ hiç karaya oturdu mu? Hani fakir-fukara, garip-guraba, sadakayla geçinen işsiz, ama saf(!) dindar vatandaşlar merak eder, diye sordum!)
