Sadece devlet adamlarımızın veya çeşitli makamlara gelmiş insanlarımızın değil, sıradan vatandaşların da hayat hikayelerini hep merak ederim. İnanıyorum ki, onların hayattaki mücadeleleri, zaferleri, yenilgileri kısaca belki de, ödüllü filmlere konu olacak hayat hikayeleri vardır.
Bu yazımızda sizlere bir hayat hikayesinden bahsedeceğiz. Aslında hayatta iken hatıralarını yazması için çok talepte bulunmuştum. Hatta yazacağı kitabın/hatıraların başlığını da kendisine önermiştim. Yazacağın kitabın adı “Ziyaretin Deresinden, Zirveye” olsun diye, düşünüyorum, demiştim. Kısmet olmadı.
Ziyaretin Deresi bizim memleket Osmaniye’nin Toprakkale ilçesinde bir Yatır’ın olduğu vadinin, mahalli adıdır. Dedemizin tarlasının bulunduğu yerdir. 1960’lı yıllarda Dedemizin tarlada çalışacak adama ihtiyacı vardır. Aslında diğer büyük çocukları en fazla ilkokul mezunudur ve hepsi tarla tapan işleri ile uğraşırlar. Dedemiz en küçük oğlum da onlar gibi ilkokuldan sonra tarlaya gidip çalışsın düşüncesine sahiptir.
Dedemiz, onu Ziyaretin Deresindeki tarlaya gönderir onun bir büyüğü olan ağabeyi onu tarladan alır, Osmaniye’de okul hayatına devamını sağlar. 1960’lı yıllarda Osmaniye Lisesinde okur. O şu ana kadar adını vermediğimiz, ailenin en küçük oğlunda müthiş bir cevher olduğu onun daha sonraki hayatından da anlaşılmaktadır.
Sadece kendi ailesinin değil sülalesinin ufkunu açan, kendisinden sonra gelenlere rol model olan, kısaca “Sülalemizin akıl küpü” olan kişi emmim Ahmet Şanal idi. Emmim/amcam dediysem Osmaniye’deki okul hayatı süresince bizim evde bizimle beraber yaşadığı için bizim ağabeyimiz gibiydi. Çok özelde sadece bizim değil sülalenin diğer fertlerinin de ağabeyiydi.
Eşi, asil kadın, yengemizle ve çocukları ile konuşup izin almadığım için çok ayrıntıya girmek istemiyorum. Gerçi onlar kadar bizim de hakkında söz edebileceğimiz, bizlerin bir parçası olan emmimizden bahsederken kimseden izin almamıza gerek görmüyorum. Eminim ki sülalemizin diğer fertleri de bu konuda bize hak vereceklerdir.
Nasıl bir ortamda yetişmişti ki, emmimizi gözümüzde bu kadar büyütüyoruz? Veya neden gözümüzde, gönlümüzde, kalbimizde büyük adamdı emmimiz? Toprakkale Kışla mahallesinin sınırlarında bir oba düşünün, bütün evler aynı sülaleye ait. Aslında bizimkiler Akyar köyünden gelmişler, sülalenin diğer mensupları Akyar(şimdi Osmaniye’nin mahallesi) köyünde kalmış.
Pekala Akyar köyünde veya etrafta sülale nasıl biliniyor? “Ölüyü düşürüp de döğüşenler!” olarak biliniyor. Buradaki döğüşü mücadeleci bir ruh olarak ta alabiliriz. Ama gerçekten bu şehir efsanesi gibi bizlere hep söylenirdi. Gerçi Toprakkale’de de hakimiyet mücadelesi gibi kavgalı olduğumuz başka aileler vardı!
Şöyle bir düşünelim, bizim üç tane babannemiz vardı.Kalabalık bir aileydik. 1960’lardan bahsediyorum. Evlerde elektrik yoktu. İdare (fitilli huni şeklinde) lambası, gaz lambası ve misafir geldiğinde kullanılan Löküs(lüks) lambası kullanılırdı.
Su, mahalle meydanındaki çeşmeden kovalarla taşınır. Herkes sıra, sıra bahçeli evlerde otururlar. O evlerin arasında dedemizin konak dediğimiz Otağ gibi evi vardı. Dedemizin bir at arabası ve beş on tane de büyük baş hayvanları vardır. Malum köy yerinde inek kaçtı, tavuk uçtu türünden kavgalar çok olurdu. Öyle durumlarda Dedemiz veya diğer büyükler kavgalara müdahale ederlerdi.
Bunları neden anlattım? Bizler o durumdaydık ta Toprakkale’deki diğer sülaler farklı mıydı? Hayır. Onlar da aynıydı. İşte öyle bir ortamdan çıkarak emmimiz matematik öğretmeni olmuştu. Sülalemizin medarı iftiharı olan emmimiz bir cumhuriyet öğretmeni olarak çevresindeki herkese örnek olmuştur. Nasıl mı? Durun yahu herşeyi hemen anlatmayayım. Yine de son paragrafın ikinci cümlesinde bir ipucu verebiliriz.
Az çok emmimizin yetiştiği ortamı, anlatmaya çalıştık. Şimdi düşünelim, bir kimse böyle bir ortamdan çıkıp çeşitli makam mevkilerden sonra Siyasete atılıp Milletvekili ve Bakanlığa kadar yükseliyor. Bu hayat hikayesi hemen biter mi? Bitmez. Rahmetlik emmimiz ile ilgili daha çok anlatacaklarımız var.
Bu yazımız başlangıç olsun. Buradan devam ederiz.
