Merhaba çok kıymetli okuyucularımız,
6 Şubat’ta yaşadığımız asrın felaketi deprem, hepimizin hafızasında derin izler bıraktı. Osmaniye de bu büyük yıkımdan nasibini alan illerden biriydi. Çok sayıda vatandaşımızı kaybettik, binlerce insanımız evsiz kaldı, şehrimizdeki yapıların ise neredeyse yüzde ellisi yıkıldı ya da ağır hasar gördü.
Bu büyük felaketin ardından, Osmaniye’nin yeniden ayağa kalkabilmesi için yıkılan konutların bir an önce yeniden yapılması gerekiyordu. Nitekim Çevre, Şehircilik ve İklim Değişikliği Bakanlığı, TOKİ aracılığıyla harekete geçti ve şehrimizde geniş kapsamlı bir yeniden inşa süreci başlatıldı. Ancak dikkat çeken bir durum var: Osmaniye’de yapılan bu projelerin büyük bir kısmının ihalesi burada değil, Ankara’da yapıldı.
Elbette dışarıdan gelen müteahhit firmalar işlerini yaptılar, büyük kazançlar elde ettiler. Biz kimsenin kazancında değiliz, herkes alın teriyle çalışıp emeğinin karşılığını alsın. Ancak işin bir de vicdani, ahlaki ve toplumsal yönü var. Gelen firmalar, bu şehirden milyonlarca lira kazanıyor; fakat burada, bu topraklarda hiçbir iz, hiçbir eser bırakmadan çekip gidiyorlar.
Gelenek böyledir: Bir bölgede büyük işler yapan firmalar, kazandıkları paranın küçük bir kısmıyla o bölgeye kalıcı bir değer bırakır. Bir park yapar, bir okul yaptırır, bir sağlık ocağına destek olur ya da sadece bir anıt bile diker. Çünkü bu, hem bir teşekkür hem de topluma karşı bir sorumluluk göstergesidir.
Ne yazık ki Osmaniye’de dışarıdan gelen firmaların böyle bir çabası olmadı. Hatta bırakın bir eser bırakmayı, bazı firmalar inşaat alanlarına işçi barınaklarını yolların ortasına kurarak trafiği bile felç ettiler. Şehrin huzuruna katkı sunmak bir yana, düzenini dahi bozdular.
Bana göre hem valiliğimizin hem de belediyemizin bu konuda bir adım atması gerekiyor. Bu firmalarla iletişime geçilmeli, Osmaniye’ye kalıcı bir eser bırakmaları konusunda çağrıda bulunulmalıdır. Çünkü Osmaniye sadece yıkılan binalarla değil, insanıyla, doğasıyla, hatıralarıyla yeniden ayağa kalkmak zorunda.
Unutmayalım, bir şehir sadece yeniden inşa edilerek değil; vefayla, aidiyetle, iz bırakarak yaşar.
