Merhaba kıymetli okurlar,
Dün saat 17.00 sularını gösteriyordu. Kızım aradı,”Baba üst komşu İlhan ağabey ağlayarak yukarı çıktı”dedi. Benim gözümde komşuluk ilişkisi aynı akrabalık gibidir. Çünkü akrabağalarını çok fazla görmüyorsun ama, komşularını günün 24 saati görüyorsun. Neyse hemen İlhan ağabeyi aradım “Neden ağlıyorsun?” diye sordum. İlhan ağabey çok yakın komşumuz olan Hayriye hanım ve oğlu Mehmet Can’ın Adana yakınlarında trafik kazasında geçirerek öldüğünü söyledi. Bu seferde ben başladım ağlamaya. Çünkü Hayriye hanım benim bacım gibidir. Hem de Anamın adıdır. Ağabey hemen hazırlan geliyorum Adana’ya gidelim dedim. Hemen yan komşumuz Yakup gardaşımda bizimle gelmek istedi ve yola çıktık. Biz hala Adana’daki kaza yerine gidene kadar Hayriye hanım ve Mehmet Can’ın öldüğüne asla inanmıyorduk. Sanki şaka gibi geliyordu. Adana’ya girdik, yollar temizlenmiş ve araçlar kaldırılmıştı. Hayriye hanımın eşi İsmail gardaşıma nerede olduklarını sorduk. Adli Tıp Kurumu’nda olduklarını söyleyince tam olmasa bile öldüklerine inanmaya başladık. Bulundukları yere bir vardık ki, ne kadar Osmaniyeli varsa orada. Yıkıldık, kahrolduk ve bittik. Genç ölümler gerçekten çok zor oluyor. İnsanı derinden yaralıyor. İlerleyen saatlerde cenazelerimizi aldık ve Osmaniye’ye geldik. Onları misafir olacakları Osmaniye Devlet Hastanesi morguna koyduk. Bugün cenazelerimize veda günümüz vardı. Hayriye bacımı ve Mehmet Can yeğenimi binlerce kişinin katılımı ile göz yaşları arasında toprağa verdik. Çok hüzünlü bir vedaydı. Hergün karşılaştığımız, ekmeğini yeyip, suyunu içtiğimiz, canımızdan öte can olan Hayriye bacım ve Mehmet Can yeğinimle vedalaştık. Benim hayatımda çok büyük yer kaplayan her iki genç insanı da asla unutmayacağım. Her ikisi de melek gibiydi ve uçup gittiler. Toprak onları incitmesin. Allahım her ikisinde cennetine bugün alıp koysun. Bir vade bile edemeden gelen bu ani ölüm, bizleri de öyle sarstı ki, ne anlatsak boş. Ben oldum olası vedaları hiç sevmem. Bugün ki, veda ise, çok zordu çok.
