Merhaba çok kıymetli okuyucularımız,
Kibir… Sessiz ve derinden ilerleyen, zamanla insanın hem içini, hem de çevresini çürütüp yok eden bir hastalıktır.
Ne yazık ki bu hastalık, toplumun her kesiminde olduğu gibi siyasetin içinde de fazlasıyla yaygın. Özellikle siyasete yeni atılan, makamı “hasbelkader” ele geçirmiş bazı kişilerde bu hastalık daha da belirgin hale geliyor. Oysa kibirle yükselen, aynı hızla çöküyor. Ardında sadece kırgın insanlar ve buruk hatıralar bırakıyor.
Bakın çevrenize… Siyasi hayatı birkaç yıl sürebilmiş, sonra sessizce kaybolmuş insanlara dikkat edin. Büyük çoğunluğu koltuğu kibri yüzünden kaybetmiştir. Çünkü kibir, insanın sadece etrafıyla değil, kendisiyle de bağını koparır. Bir süre sonra o kişi ne eleştiriyi duyar, ne dostça söylenmiş bir sözü anlayabilir. Herkesi küçümser, her şeyi en iyi kendisinin bildiğine inanır.
Kibirli insanlar için yaşam biçimi bellidir: İnsanlara yukarıdan bakmak, küçük dağları ben yarattım edasıyla dolaşmak, en basit eleştiriyi bile hakaret saymaktır…
Oysa insanlık, tevazu ile büyür. Bir koltuk ya da unvan, kişiyi diğerlerinden üstün kılmaz. Herkes insandır, farkı ise duruşu belirler.
Biri, her dönem yalakalıkla ön saflarda yer kapma telaşındadır; diğeri ise kimseye eyvallahı olmayan, sade ve onurlu bir hayatın peşindedir. Ne yazık ki siyaset sahnesinde çoğu zaman yalakalar kazanıyor gibi görünse de, kalıcı olan her zaman samimiyet ve tevazudur.
Siyasi bir makama gelen kişilerden beklenen; insanlara yakın, samimi ve alçakgönüllü olmalarıdır. Ancak bazı küçük ruhlu insanlar, büyük makamlara geldiklerinde yollarını şaşırıyor. Kibirle kuşanıyor, kendini dokunulmaz sanıyor. Oysa o koltuk geçici, kalıcı olan ise insanın karakteridir.
Ey makam sahipleri! Lütfen aynaya bakın. O koltuğa oturmadan önce nasılsanız, şimdi de öyle olun. Görevinizin geçici, insanlığınızın kalıcı olduğunu unutmayın. “Ben görevim bittiğinde zaten burada durmam” diyorsanız, buyurun yol sizin. Ama bu topraklarda yaşamaya devam edecekseniz, halkın içine karışacaksanız, kibir hastalığını bir kenara bırakın.
Unutmayın: İnsanları küçümseyerek büyüyemezsiniz. Kibirle yücelen, yalnızlığa mahkûm olur. Toplumun hafızası güçlüdür, unutmaz. Bu yüzden bırakın iziniz tevazu ile hatırlansın, kibirle değil.
“En tehlikeli insanlar, büyük koltuklara oturmuş, küçük insanlardır”
