“Hayatın doğal akışı” diye bir söz vardır.O, söz ne demek? Acaba şöyle bir şey olabilir mi? Mesela bir öğretmen düşünelim. Onun için çalışma hayatı olarak, hayatın doğal akışı nasıl olur? Bilirsinizdir, aslında. Önce atandığı yerlerde çalışır, ama genelde, illa kendi memleketinde görev yapmak gözünde tüter.
Bizde bu doğal akış tersine döndü! Biz memleketimizde, Osmaniye Lisesinde öğretmenlik yaparken, Osmaniye dışına gitmeye çalıştık. Mart 1977 tarihinde Artvin Erkek Öğretmen Lisesinden naklen Osmaniye lisesine atanmıştık. Üç yıl sonra (Mart 1980) ise İngilizce Öğretmeni olarak çalıştığımız Osmaniye Lisesinden ayrıldık. Aslında kendimizin de mezun olduğu lisedeki görevimizden ayrılıp, başka bir yerde görev almak, bizim için bir maceraya atılmak demekti. Maceraydı diyoruz, ama 1980 öncesi belirsizlik ortamını düşünürsek gerçekten riskli bir maceraydı.
Gerçi, o zaman Adana İl Milli Eğitim Müdürü olan rahmetlik amcamız, belirsizliğin hakim olduğu ve hemen her gün, bir kaç kişinin öldürüldüğü günlerde, bize alternatif teklifte bulunmuştu. Tabi ki, onun amacı riskli maceramızı önlemekti. Adana, Yumurtalık İlçesi Lisesine Müdür olarak atayabileceğini söylemişti. Bizim planımız idarecilik değil branşımızda ilerlemekti. Onun da en iyi yolu öncelikle bugünkü Anadolu Liselerinden önce var olan, Maarif Kolejlerinden birine atanmaktı. Tercihen Konya, Bursa ve Samsun illerindeki Marif Kolejlerinden birisine atanmak bizim için en ideal olanıydı. Neden o iller? Çünkü bahsettiğimiz şehirler, o günlerde, anarşi ve terörün en az olduğu illerdi.
1980 Şubat ayında rahmetlik amcamız bizi aradı. Marif Koleji yerine Konya Eğitim Enstitüsü İngilizce Öğretmenliği Bölümünde Öğretmen ihtiyacı varmış, gider misin, diye sordu! Allaah, “Körün istediği bir göz, Allah vermiş iki göz” sözündeki gibi, ne umuyorduk ne bulduk? Tabi ki hemen kabul ettik. Bu arada “kör” kelimesini sözde geçtiği şekliyle yazdık. Kötü bir anlam yüklemiyoruz. Bir başka açıklama daha yapmalıyız. Yukarıda adı geçen okul kapatılıp, Yüksek Öğretim Kurulu (YÖK) kanunuyla birlikte Eğitim Fakültelerine (1982) dönüştürüldü.
Tarih 25 Mart 1980, hayatımızın dönüm noktalarından birisi oldu. Neydi o? Konya Selçuk Eğitim Enstitüsü/Yüksek Öğretmen okulunda göreve başlama tarihimiz. Yukarıda bahsettiğimiz gibi 1982 yılında okulumuz Eğitim Fakültesine dönüştürülerek Selçuk Üniversitesine bağlandı. Sonraki yıllarda da, bu değişim devam etti. 2010 ylında Fakültemizi Necmettin Erbakan Üniversitesine bağladılar. Halen aynı Fakültede Dr. Öğretim üyesi olarak çalışmaya devam ediyoruz. Eh yazımız bitti. Yazımızı noktalayalım mı? Olmaz. Çabucak geçen (!) 42 yıldan da azıcık bahsedelim.
Yok yahu, bu kadar basit mi oldu ki? 3 yıl Öğretmen olarak çalıştığımız Osmaniye Lisesinden aldığımız son ek ders ücreti (!) ile, yani birikimsiz geldiğimiz Konya’da bir ömür geçirdik. Evlendik. Durun, evlendik deyince aklımıza bir söz geldi. Konya’ya geldiğimiz yıl arkadaşlar bizleri, yani bekar hocaları ikaz ediyorlardı. Uyarıları şöyleydi; “Konya’da Valinin tayini çıkar, damadın tayini çıkmaz.” Bunu bilerek evlenme kararınızı verin, diye bizlere takılırlardı.
Bizim de planımızda iki sene Konya’da çalışıp Ankara’da bir Fakülteye geçmek vardı. Kısmetmiş memlektimizden evlendik. Evlendik ama, bizim yine de tayinimiz bir yere çıkmadı. Hanım da, Osmaniye’li olmasına rağmen biz Konya’yı sevdik. Konya’dan başka bir yere gitmek istemedik. Osmaniye’yi bile mi, diye sorabilirsiniz. Evet. Hani derler ya önemli olan “Doğduğun yer değil, doyduğun yerdir.” diye. Onun gibi bir şey. Biz de o sözün gerçekliğine inandık.Sizlere bir sır vereyim mi? Sadece biz değil, onlarca arkadaşımız var ki, Konya’ya yerleşip kaldılar.
Bu arada Konya’daki eğitim hayatımızdan da bahsetmeliyiz.Eğitim Enstitüsü/Yüksek Öğretmen Okulu İngilizce Öğretmenliği bölümünde göreve başladıktan sonra, çok sürmedi bölümde İdareci olduk. İngilizce bölümünde Müdür Yardımcısı olarak çalıştık. Gerçekten zor yıllardı. Neyse ki 1982 yılında Fakülte olunca okulumuz yeniden yapılandı. Bu arada küçük bir sorun vardı. Bölümdeki bütün hocalar, 3 yıllık Eğitim Enstitüsü mezunuyduk. Pekala mezun ettiğimiz öğrenciler, kaç yıllık olarak mezun oluyorlardı? 4 yıllık, Fakülte mezunu!
Bütün bölüm hocaları için tek yol lisans tamamlamaktı. Biz de 1976 yılında mezun olduğumuz Ankara Gazi Eğitim Enstitüsünü 1986’da, artı bir yıl daha okuyarak lisans tamamladık. 1980 yılı yazında İngiltere’ye, 1982 yaz döneminde Amerika’ya gitme fırsatı bulduk. Daha sonraki yıllarda ise bir yıl İngiltere’de Reading Üniversitesinde eğitim gördük. Bu kadar yeter mi? Yetmez. İngiltere dönüşü Yüksek Lisans yaptık. Yaptık da, ne oldu? İlerde, böyle bir soru sormamak için, Adana Çukurova Üniversitesinde Doktoraya başladık. Hem de kırk yaşında iken. Doktora bitti. Elbette,bu dediklerimiz burada yazdığımız gibi arka arkaya, tıkır tıkır olmadı. Hem Ankara/lisans tamamlama, hem de Adana/doktora bir çok bakımdan bizim için sıkıntılıydı. Ama, Allaha şükürler olsun ki, bu sıkıntılarımız geçti, hepsini unuttuk bile!
Şu ana kadar planladığımızın dışında yazımız kendi seyrinde gidiyor. O zaman, pozitif konularamıza değinmeye devam edelim. Mesela Konferanslar veya Avrupa Birliği Projeleriyle ilgili olarak çeşitli ülkeleri ziyaret etme imkânımız oldu. Bazılarını sayalım mı? Yok saymayalım. Ne olur, ne olmaz şimdi görgüsüzlük yapıyor dersiniz.
Ama görgüsüzlük yapıyor, deseniz de demeseniz de son iki konuyla yazımızı bitirelim. Birincisi
halen devam eden, “Dil Öğretimi” ile ilgili bir Avrupa Birliği projemiz var. Hatta ev sahipliğini tam da bugünlerde, bizim Üniversite ile Konya İl Milli Eğitim Müdürlüğü yapıyor.
İkincisi ise inatla Fransızca çalışmaya devam ediyoruz. Neden? Kimse duymasın ama, emekliliğe Allah sağlık verirse, iki yılımız var. Tabi ki yaş haddinden. Zaten branşımız İngilizce, bir de Fransızca öğrensek bize bir zararı olur mu? Olmaz, dediğinizi duyar gibi oluyorum.
Meslekte 46 yıl, Konya’da 42 yıl geçse de, okumaya, öğrenmeye, yazmaya, çalışmaya devam, diyoruz.
