Mecit Akarsu. Osmaniye Anadolu Lisesi Öğretmenlerinden, Tarih öğretmeni. Öğretmenlerin toplumdaki yerleri ve değerleri her zaman farklıdır. Bir başka sevilir, sayılır öğretmenler.Öğretmenlerin sevildiklerini sayıldıklarını bilirdim de Mecit hoca gibi sevildiklerini bilmezdim. Mecit Akarsu uzun bir zamandır çektiği rahatsızlıktan dolayı hakkın rahmetine kavuşur. Bunu duyan eşi, dostu ve öğrencileri Mecit hocanın Osmaniye Şirin evler deki evine koşarlar. Onlarca genç, kimisi Liseden yeni mezun olmuş, kimisi de farklı illerde üniversitelerde okuyan gençler? Mecit hocanın öğrencileri? Üzüntüleri duruşlarından ve gözlerinden belli olan gençlerden birisine yaklaştım, sordum. ? Bu gençler kim? diye. Genç bana döndü, gözleri yaşlı sesi kısıktı: ? O bizim hocamın değil babamızdı? dedi.Anladım ki öğrencilerinden birisi.Daha sonra öğrendim, Osmaniye Anadolu Lisesi Mezunları Derneği üyesi öğrenciler öğretmenlerini son yolculuğunda yalnız bırakmamak için bir cenaze merasiminde ne yapılması gerekiyorsa onu kendileri için görev bilmişler. Siz bunu bir vefa örneği olarak görmenin dışında, öğretmene olan saygı olarak ta değerlendire bilirsiniz.Mecit hoca okuttuğu öğrencileri ile ilişkilerini hiç kesmezmiş? Arar, bulur onlarla abi, kardeş, arkadaş olurmuş.Taziye çadırında öğrencileri ile konuştum. Bir öğretmenin bu kadar sevildiğini gördüm. Gençler, ne hatıralarını anlattılar. Mecit hoca hayallerini yaşayamadı. Onun hayallerinde ne para ne pul nede şöhret vardı. Onun hayallerinden bir tanesi de yüksek öğrenimlerini tamamlayan öğrencileri ile Karaçay da bir piknik yapmaktı. Hem de masraflarını kendisi karşılayacaktı. Mecit Akarsu öğrencilerine ilk defa bir yanlış yaptı. Kimseden habersiz öğrencilerine bir çay içme randevusu bile veremeden ölüp gitti. Ölmek ona hiç yakışmadı. Bir öğretmenin sevgi seli ile uğranışına şahit oldum.
