Merhaba çok kıymetli okuyucularımız,
Bugün sizlerle, memleketimizin son yıllardaki halini biraz dertleşir gibi konuşmak istiyorum. Osmaniye… Dışarıdan bakanın pek fark etmediği, ama içinde yaşayanın her gün biraz daha sevdiği bir şehir. Ne kadar sessiz görünse de, bu toprakların altında güçlü bir sabır, içinde ise, büyük bir mücadele var.
Son yıllarda yaşadığımız depremler, ekonomik zorluklar, göç ve işsizlik gibi birçok etken Osmaniye’yi derinden etkiledi. Fakat dikkat edin, bu şehir hiçbir zaman pes etmedi. Yıkılan binaların yerine yenileri yükseldi, işini kaybeden yeniden başladı, dükkanını kapatan ertesi gün başka bir köşede yeniden tabela astı. Çünkü Osmaniye insanı bilir; ekmeğini kolay kazanmaz ama helalinden kazanır. Sessizdir, ama üretkendir. Gösterişi sevmez, ama çalışkandır.
Organize Sanayi Bölgesi’nde sabahın erken saatlerinde tüten bacalar, kentin dört bir yanında kurulan yeni işletmeler, küçük esnafın vitrinine özenle astığı afişler… Bunlar aslında Osmaniye’nin nabzıdır. Şehrin sesi yüksek çıkmaz ama her sokağında “emek” yankılanır.
Bugün Osmaniye, bölgesinde hem sanayisiyle, hem tarımıyla, hem de girişimcileriyle fark yaratıyor. Yeter ki bu potansiyeli doğru yönlendirelim, gençlere inanalım ve bu kenti sadece yaşanacak değil, “yatırım yapılacak” bir şehir haline getirelim.
Ama ne yazık ki Osmaniye hâlâ hak ettiği değeri tam olarak bulmuş değil. Büyük şehirlerin gölgesinde kalan, medyada adı az geçen ama Anadolu’nun kalbinde dimdik duran bir şehir burası. Bizim görevimiz; bu şehri sadece eleştirmek değil, sahiplenmek. Çünkü Osmaniye bizim sadece doğduğumuz yer değil, geleceğimizi inşa ettiğimiz topraktır.
Son söz…
Osmaniye’nin yolu uzun ama umudu diri. Biraz daha dayanışma, biraz daha sahiplenme, biraz daha cesaretle bu şehir yeniden parlayacaktır. Çünkü her köşesinde bir hikâye, her insanında bir azim var. Ve o azim, bu kenti her defasında yeniden ayağa kaldıracak güce sahip.
