Merhaba çok kıymetli okuyucularımız,
Yıllar önce bir sendika genel başkanının öldürüldüğünü görmüştük. Sebebinin ise, iddialara göre, “paraların paylaşılamaması” olduğu söyleniyordu. O dönem konu gündeme gelmişti fakat gündem değişince unutulup gitti. Oysa unutulmaması gereken bir gerçek var: Akçeli işlerin en yoğun döndüğü yerlerin başında sendikalar geliyor. Çünkü her sendika, her ay çalışanlardan aidat toplar. Ancak bu aidatların nereye harcandığını bilen de yok, sorgulayan da…
Türkiye geneline bakmayı bir kenara bırakıp şöyle bir Osmaniye’ye odaklanalım. Burada öyle bir tablo var ki, sendika başkanı olanlar koltuğa adeta ömür boyu yapışıyor. Bir dönem, iki dönem derken üç dönem bile yetmiyor. Hiçbiri “Yeter, artık kenara çekileyim” demiyor. Sanki makamları devredilmez, vazgeçilmez bir taht gibi görüyorlar. Hatta koltuğu babasından kalmış miras gibi algılıyor.
Biraz araştırdık; belki gerçekten çok çalışıyorlar, çok özel bir gayretleri var diye düşünüyorduk. Ama işin ucunu aralayınca gördük ki, sendika başkanı olanlar, birçok ihtiyacını sendika üzerinden karşılıyor. Yani sıkıntı çekmeyen, rahat yaşayan bir başkan profili çıkıyor karşımıza. Biz önce iyi niyetle bakıyorduk, ama anladık ki bu koltukların rantı var ve kimse bırakmak istemiyor.
Şimdi bu yazıyı yazdım diye çeyrek asırdır o koltuklardan kalkmayan başkanlar bana kızacak, biliyorum. Varsın kızsınlar. Ben doğru bildiğimi yazmaya devam edeceğim. Siz gidene kadar da gündeme taşımak boynumun borcu olacak.
Yeter artık… Çekin gidin!
