Merhaba, çok kıymetli okuyucularımız.
Geçtiğimiz günlerde Osmaniye Dervişpaşa Lisesi’nin 1982 yılı mezunları olarak sabah kahvaltısında bir araya geldik. Aradan tam 43 yıl geçmiş… Dile kolay, neredeyse yarım asır. O gün ilk defa, yıllardır görmediğimiz okul arkadaşlarımızla tekrar buluşmanın heyecanını ve mutluluğunu yaşadık. Hasret giderdik, anılara daldık.
Bu özel buluşmanın en güzel sürprizlerinden biri de öğretmenlerimizden Karani İşgüven, Meral Durucan, İmirza Yeşil ve Şeyhmuz Yılmaz hocalarımızın da aramızda olmasıydı. Onları karşımızda görmek, anlatılmaz bir mutluluk yaşattı hepimize. İçimizde tarif edilemez bir sevinç vardı. Çünkü bizleri bugünlere getiren, hayat yolunda sağlam adımlarla yürümemizi sağlayan o kıymetli isimlerle yıllar sonra aynı sofrayı paylaşmak, gerçekten çok anlamlıydı.
Buluşmamızda öğrendik ki, 1982 yılında mezun olan pek çok arkadaşımız bugün Türkiye’nin dört bir yanında önemli görevlerde yer alıyor, kendi alanlarında söz sahibi olmuşlar. Bu tabloyu görmek, bir okulun bir dönemde ne denli güçlü temeller attığını görmek açısından gurur vericiydi. Hiç kuşkusuz, her şeyin başı eğitim. Bugün geldiğimiz noktada en büyük payın değerli öğretmenlerimizde olduğunu bir kez daha vurgulamak istiyoruz. Hepsine minnet ve şükranla…
Zor yıllar
Yıl 1982… Hepimiz pırıl pırıl gençlerdik. Fakat o dönem Türkiye’nin en karanlık, en çalkantılı zamanlarından biriydi. Siyasetin adeta gençleri kamplara ayırdığı, kutuplaştırdığı, kardeşi kardeşe düşman ettiği bir dönemdi. Aynı sıraları paylaşan arkadaşlar, siyasi görüşler nedeniyle birbirine düşürülüyordu. Tarafsız kalma şansınız yoktu. Bir tarafı seçmek zorundaydınız; aksi takdirde her iki taraf da sizi hedef alabiliyordu.
Dervişpaşa Lisesi’nde o yıllarda yaklaşık 700 sağ görüşlü öğrenci varsa, yalnızca 20 sol görüşlü öğrenci vardı. Solcu olmak, cesaret isteyen bir duruştu. Okuldan çıktığınızda, aynı sınıfta oturduğunuz arkadaşınız, bir grup içinde karşınıza çıkıp size fiziksel saldırıda bulunabiliyordu. Düşünün, aynı sırayı paylaştığınız bir arkadaşla ne derdiniz olabilir? Ama bir gruba dahil olunca, sorunlar yaratılıyor, senaryolar yazılıyor, hatta uygulanıyordu. Sınıf arkadaşlığı, dostluk, kardeşlik bir kenara itiliyor; yerini nefret ve ayrışma alıyordu.
Sadece arkadaşlar değil, bazı öğretmenler de görüş ayrılıkları sebebiyle öğrencilerine karşı acımasız davranabiliyordu. Fiziksel şiddet görmek sıradan bir olay haline gelmişti. O dönemde, Dervişpaşa Lisesi’nde gerçekten çok zor yıllar geçirdik. Ruhumuzda ve hafızamızda izler bırakan, unutulmaz ve maalesef acı hatıralar…
Ancak işte zaman geçiyor. Dün buluştuğumuzda, siyaset konuşulmadı. Ne sağcılık vardı, ne solculuk… Sadece dostluk vardı, muhabbet vardı. Herkes birbirini içtenlikle kucakladı. Sanki yılların yükü bir anda hafifledi. O karanlık yıllardan bugüne dostlukla, sevgiyle, saygıyla gelebilmiş olmak tarifsiz bir mutluluktu. Gönül isterdi ki o yıllarda da siyaset değil, insanlık konuşulsaydı.
Bugün geçmişe bakınca içimizde bir burukluk da var elbette. O zor yılları bize yaşatanlara Allah akıl versin demek isterdik, ama artık çok geç. O yüzden diyoruz ki: Allah, o yılları tekrar yaşatmasın. Kardeşi kardeşe düşman eden anlayışlar tarihe karışsın. Gençlerimiz bir daha asla böyle sınavlardan geçmesin.
Bir araya gelmek, hatıralarda kaybolmak, gözlerde yaşla gülümsemek… İşte gerçek insanlık bu. İşte esas olan bu. Nice 43 yıllara dostlukla, barışla, birlikte…
Sevgiyle kalın.
